Mistakenly mistaken....

Bakit kaya sa twing may kakaibiganin ako parating na mimisinterpret yung intention ko... Inuunahan na agad kahit wala pa akong ginagawa... hmmpf! ganun na ba talaga ka sama ang ugali ko na waariy hindi ko pa naipapakita umaalingasaw na?

Sa mga kaibigan ko lang ako kumukuha ng lakas ng loob. Noon man o hanggang ngayon, bago o mga dati pang kaibigan. Close man o hindi. Sila lang ang nagbibigay sa akin ng pag-asa. Kasi minsan pag nasa bahay lang ako mas lalo akong nalulunod sa problema. Feeling ko wala na akong kawala. Minsan dinadaan lang sa inuman at iyakan.. Pero mas dinadaan ko sa tawa...

Sa pagsusulat lang naman ako ganito. Naipapahayag ko lahat ng gusto kong sabihin sa mundo. Isa kasi akong duwag...

Ako yung tipong prangka na takot. Gusto ko yung taong sinasabi sa akin kung ano ang mali ko. Kasi minsan sa sobrang pagka sensitibo ko di ko namamalayan ang damdamin ng iba. 

Sana naman hindi ako husgahan sa mga pinapakita ko. Dyan ko kasi nalalaman kung sino ang tunay at nagmamalasakit sa akin ng totoo. Napatunayan ko narin yan....

Dito nalang.....